Beni Bana Bırak (Deneme Tahtası)

Bir gece öyle sere serpe dalmıştım hayallere

yüzüme ansızın çarpan düş demeti, beni kendime

getirmeye yetti de arttı.

Aklımdaydın. Aklımdasın; hem de en ücra köşede.

Yine de yetmiyor bu meşguliyet, bir türlü

dinmiyor içimdeki sevda yangınları.

Karmaşaya daldı mı bir kere insan mısralarda

en bilinmez bile gelip ahbap oluyor yalnızlığına.

Hem de kimsesizce, sanki acırmışçasına ve

öyle bakarak senin acınası ruhuna.

Hiç hakkı yok be bu sevdanın beni bu kadar

dipsiz uçurumlara iteklemeye!

Sonra sorarlar, "Kimsin, necisin be kadın?" diye.

Haksızsam duyur sesini, avazının yettiği yere kadar.

Ama çıkıp da "Seni Seviyorum" balonlarını savurma öyle

ulu orta mesken mahalde.

Susmak tek sana yakışmalı. Artık susmanın da

bir haddi olmalı.

Yine de konuş be ey sevgili!

Yok artık seni bunca tümceyi sarf etmeden, içinde

kurt yapan işten geri koyan.

Biliyor musun acı unutulur zamanla ama

sen sakın unutma. Sorarım şimdi:

Kaç yara kapanır böyle kanadıktan sonra?

Mayıs 2005, Ankara